De dood in een prentenboek, het blijft een niet alledaags gegeven. Kitty Crowther beeldt hem af als de in het zwart geklede, witte figuur met de grote zeis die de mensen 's nachts uit hun bed haalt en meeneemt naar het dodenrijk. De dood heet hier Kleine Dood, en er wordt gezegd dat hij een "aardige jongen" is, hoewel niemand dat weet. Kleine Dood vindt het niet leuk dat de mensen altijd huilen, als hij ze komt halen. Tot Kleine Dood op een avond het kleine meisje Lidewijde komt halen. Lidewijde verwelkomt de Dood met een brede glimlach en vol ongeduld. Het meisje heeft het ook niet koud, ze is niet bang, en beklimt vrolijk de trappen naar het dodenrijk. Ze vertelt Kleine Dood dat ze blij is, dat ze nu geen pijn meer heeft, en dat ze lang ziek is geweest. Lidewijde leert Kleine Dood allerlei spelletjes en kunstjes en brengt "eindelijk leven in huis". Maar dan moet Lidewijde verder... en blijft Kleine Dood somber achter. Tot Lidewijde opeens terugkeert, als engel. Voortaan gaat ze samen met Kleine Dood mensen ophalen die doodgaan. En die zijn nu nooit bang meer! Prachtig, hoe Kitty Crowther er in slaagt om dit moeilijke en vooral voor volwassenen morbide thema zo mooi en toegankelijk neer te zetten. De Kleine Dood met zijn zeis verpersoonlijkt met zijn zwarte gedaante de duistere, onbekende en angstaanjagende kant die de dood voor de mensen heeft. Hij komt dan ook 's nachts en vaart aan twee zwarte zwanen voorbij naar een luguber dodenrijk met sombere maskers aan de muur. De komst van de kleine Lidewijde brengt hierin verandering. Zij verpersoonlijkt de verlossing van alle aardse pijn en verdriet, die de dood ook met zich meebrengt. Zij begroet de dood op een vrolijke, speelse manier, jaagt de schaduwen uit het dodenrijk en doet de maskers aan de schoorsteenmantel glimlachen. Wanneer zij uiteindelijk als engel terugkeert naar de Kleine Dood, en voortaan met hem samen de mensen die doodgaan ophaalt, kent zelfs dit verhaal een happy end. Veel volwassenen confronteren jonge kinderen liever niet met de dood, maar toch is hij vaak ook in hun leven een realiteit. Het boek heeft een vrij eenvoudige, en voor jonge kinderen toegankelijke tekst, maar de prenten zitten vol symboliek, voor wie daar oog voor heeft. Misschien is dit boek nog niet direct toegankelijk voor de allerjongsten, maar door zijn gelaagdheid is het wel geschikt voor alle leeftijden. [Karin Van Camp] Verberg tekst

Kleine Dood is zelf nog een kind maar heeft de zware taak om gestorven mensen op te halen om naar het dodenrijk te brengen. De meeste mensen vinden het vreselijk om dood te gaan. Dan haalt Kleine Dood Lidewijde die hem vertelt hoe ziek ze was en dat ze nu geen pijn meer heeft. Lidewijde is een lief en vrolijk meisje dat leven in de brouwerij brengt. Maar het huis van Kleine Dood is een tussenstation en Lidewijde moet verder. Kleine Dood mist haar en is heel gelukkig als zij als engel terugkomt. Voortaan halen ze samen mensen op die doodgaan en als die de glimlach van Lidewijde zien, zijn ze niet bang meer om dood te gaan. Dit voor kleine kinderen moeilijk in woorden te vervatten thema is in dit prentenboek met humor en respect verwoord en getekend. De met potlood getekende illustraties laten een lieve Kleine Dood zien die zijn werk met overtuiging doet maar er pas plezier in krijgt als hij ziet dat zijn werk ook vreugde oplevert. De opgewekte Lidewijde straalt levenslust uit en hoop voor de mensen die ze samen met Kleine Dood gaat halen. Beide kinderen vinden elkaar in spel en emotie. De kleurvoering is sober; de summiere tekst staat in een witte balk onder de paginagrote platen. Voor de jonge lezer zal dit boek troost, hoop en wellicht ook een glimlach brengen. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst