In De uren die we deelden vertelt Ji-Young Gong het verhaal van een terdoodveroordeelde en diens ontmoetingen met een goedbedoelende non en haar nichtje. Gaandeweg leert de lezer meer over het leven van beide partijen. Via het relaas van ik-persoon Yu-jeong en via de aantekeningen in het ‘blauwe schrift’ door gevangene nummer 3987, de terdoodveroordeelde Yun-su. Via afwisselende perspectieven kunnen we steeds meer begrip opbrengen voor de daad die Yun-su in de cel bracht, maar ook voor de zelfmoordpogingen die Yu-jeong ondernam in haar leven. Ook zij wordt immers achtervolgd door een traumatische herinnering uit haar jeugd.
Dat de dader en het slachtoffer, weliswaar niet van hetzelfde vergrijp, uiteindelijk naar elkaar toegroeien, is in de literaire wereld van de auteur dan ook onvermijdelijk. Gong is in Zuid-Korea een van de populairste auteurs en veel van haar boeken, waaronder De uren die we deelden, zijn ook met succes verfilmd. Van De uren die we deelden is zelfs een manga in het Japans gemaakt. Gongs engagement (eerst in de vrouwenbeweging van het land, later ook in haar boeken) wordt geroemd. Ook De uren die we deelden kan als schoolvoorbeeld dienen van hoe Amnesty International het graag zal zien. De boodschap van het boek is immers: schaf de doodstraf af, een mens is immers zo veel meer dan de misdaad die hij pleegde. Door de lezer in de ziel van de hoofdpersonages te laten kijken slaagt Gong erin een genuanceerd beeld te schetsen van zij die volgens de maatschappij goed doen en zij die het kwaad vertegenwoordigen. In dat opzet is de auteur zeker geslaagd.
Maar als lezer vraag je je voortdurend af waarom er in de bitterzoete roman zoveel verwijzingen naar de westerse cultuur voorkomen. Van de citaten die telkens een nieuw hoofdstuk voorafgaan, is slechts een enkele afkomstig van een Koreaan. Met de andere citaten, van onder andere Korpotkin, Rilke, T.S. Eliot en Augustinus, lijkt de auteur te willen bewijzen dat ze een brede interesse heeft en belezen is. In een Koreaans boek komt het echter een beetje gekunsteld over. Het boek bevat verder onvermijdelijk veel gepsychologiseer, wat de vaart niet altijd ten goed komt. Toch begrijp je wel waarom de roman een succes werd in Azië: Gong weet precies de goede elementen (spanning, romantiek, sociale betrokkenheid) met elkaar te verweven om dit tot een onderhoudende roman te laten uitgroeien. Jammer is dan weer dat er in het Nederlandstalige taalgebied niemand bereid werd gevonden om het verhaal rechtstreeks uit het Koreaans te vertalen, in plaats van via het Engels. Ongetwijfeld werd er zo een kans gemist om zo dicht mogelijk te blijven bij een taal die voor de meesten onder ons zo vreemd en exotisch is. Want zeg nu zelf, een taal waarin een woord als ‘galgendauw’ een plaats heeft, hoeft niet via een omweg tot ons te komen. Bovendien wordt de Nederlandstalige lezer op die manier de epiloog van de auteur, zoals die in het oorspronkelijke boek stond en waarin ze haar motieven verklaart, onthouden.  [Marjan Bex] Verberg tekst

Roman over een ter dood veroordeelde en zijn bezoekster. Na drie zelfmoordpogingen wordt Yu-jeong (30) door haar tante, non, hulp geboden via een ultimatum: of in therapie gaan of een ter dood veroordeelde gevangene bezoeken. Zo komt zij in contact met Yun-su (27). Via wekelijkse gesprekken en dagboekaantekeningen wordt beider traumatische verleden belicht, wat begrip kweekt voor hun levens. In een jaar groeit er tussen hen liefde, iets wat beiden altijd hebben ontbeerd. Politiek en sociaal Zuid-Korea, criminaliteit, de doodstraf, liefde en wanhoop zijn de leidende thema's in deze meeslepende, tot nadenken stemmende roman, in 2005 verfilmd als 'Maundy Thursday'. De in Azië razendpopulaire Zuid-Koreaanse schrijfster (1963) schreef meer geëngageerde romans die zijn verfilmd en nationaal en internationaal zijn onderscheiden. Ze is ook actief op sociale media. Eindelijk wordt haar boeiende, wijze én ontroerende werk ook in het Nederlands vertaald. Vrij kleine druk.