Met een titel als van een fabel en een openingszin als in een sprookje lijkt de poëtische toon gezet. Maar al op de tweede prent van Van de ezel die bleef staan is het sprookje uit en neemt een snoodaard-met-hoed de ezel mee met een touw om zijn nek. De man laadt, samen met zijn vrouw en drie kinderen, zijn hele hebben en houden op de rug van de arme ezel. Vergeefs probeert iedereen de ezel in beweging te krijgen, eerst vriendelijk en lacherig, maar gaandeweg grimmiger. Omdat niets helpt, wordt een grote menigte opgetrommeld voor het 'touwtrekken' met de ezel. Het touw knakt en de ezel wandelt alleen weg. Op de allerlaatste prent volgt een woordenloze pointe: de man, gepakt en gezakt, wordt aan zijn das voortgetrokken door de vrouw... De kinderen kijken toe met ezelsoren op. Dan toch een sprookje?
De tekst van Van de ezel die bleef staan past vanzelf op een A4-tje, maar wat een kracht gaat ervan uit! Eén zin bij een al even krachtig beeld, en wees maar zeker dat d…
Lees verder
Met een titel als van een fabel en een openingszin als in een sprookje lijkt de poëtische toon gezet. Maar al op de tweede prent van Van de ezel die bleef staan is het sprookje uit en neemt een snoodaard-met-hoed de ezel mee met een touw om zijn nek. De man laadt, samen met zijn vrouw en drie kinderen, zijn hele hebben en houden op de rug van de arme ezel. Vergeefs probeert iedereen de ezel in beweging te krijgen, eerst vriendelijk en lacherig, maar gaandeweg grimmiger. Omdat niets helpt, wordt een grote menigte opgetrommeld voor het 'touwtrekken' met de ezel. Het touw knakt en de ezel wandelt alleen weg. Op de allerlaatste prent volgt een woordenloze pointe: de man, gepakt en gezakt, wordt aan zijn das voortgetrokken door de vrouw... De kinderen kijken toe met ezelsoren op. Dan toch een sprookje?
De tekst van Van de ezel die bleef staan past vanzelf op een A4-tje, maar wat een kracht gaat ervan uit! Eén zin bij een al even krachtig beeld, en wees maar zeker dat de boodschap overkomt! De intense, maar 'droge' tekst laat alle ruimte aan de illustraties. De prenten, variërend van één tot twee pagina's groot, baden in een beige, geelachtige tot lichtoranje sfeer. Bruingrijs is de ezel, donkergrijs zijn de bomen en hier en daar de lucht en heel zwart is het pak van de man en de kleding van de vrouw. Voor enkele koele accenten zorgt blauw, maar de rode draad doorheen het verhaal is het rode touw dat een prominente rol toebedeeld kreeg (net voor het breekt, in beeld zonder woorden en zonder andere objecten op die dubbele pagina). Groen is, op een enkel boomblaadje na, gereserveerd voor de eerste en de laatste twee prenten waar het verhaal iets lieflijks doet vermoeden. De Kinder tekende en kleurde met potloden en krijtjes, en schilderde, knipte en plakte patroontjes tot een veertiental illustraties met een collage-effect. Op de kaft staat de ietwat gelaten ezel met een kind in zijn nek.
Door die grote prenten is Van de ezel die bleef staan ook geschikt om voor te lezen in grotere groepen. Een filosofisch gesprekje kan volgen over 'nee' zeggen (wanneer kan dat, mag dat of moet dat?) en zelfrespect. Een boek dat stof tot nadenken aanreikt. Niet vrijblijvend, wel heel fijn. [Bieke Verlinden]
Verberg tekst