Met Een zondag met Caillebotte biedt het Gemeentemuseum Den Haag opnieuw een zogenaamd kunstprentenboek aan, waarin het onderwerp van een tentoonstelling toegankelijk gemaakt wordt voor kinderen. Na boeken over onder meer Ensor (De grote maskerade) en Mondriaan (Keepvogel en Kijkvogel) is het de beurt aan Franse impressionist Gustave Caillebotte. Ingrid Godon en Toon Tellegen, de makers van het geprezen Ik wou, leveren met dit boek mooi werk af.
De auteurs bouwen het boek op rond Camille, de zoon van de tuinman van de familie Caillebotte. Camille wordt geschilderd door Caillebotte en vanuit zijn ogen bekijken we de schilder en zijn werk. Zoals steeds vat Tellegen het personage in eenvoudige taal, die toch stof tot nadenken biedt. Camilles gedachten meanderen langs allerlei fantasieën, gebaseerd op wat hij ziet of wat meneer Caillebotte hem vertelt. Bij bijna elke bladzijde krijgen we een nieuw onderwerp: het nichtje van Caillebotte, zijn vader in zwempak die geschilderd wordt of de was die zijn moeder heeft opgehangen. Zo spiegelt het boek zijn onderwerp heel mooi: we krijgen impressies uit het leven van Camille. De kinderlijke logica en nuchterheid van de jongen ontroeren nu en dan, net als zijn aandoenlijke zelfingenomenheid.
Het mag duidelijk zijn dat Godon zich heeft verdiept in het werk van Caillebotte en de invloeden die hij onderging. Half ingekleurde figuren roepen het gevoel van een schetsboek op, net als het lijntjespapier dat soms als ondergrond wordt gebruikt. Godon past, net als Caillebotte in zijn schilderijen, perspectieven toe die vernieuwend waren in die tijd: figuren die maar half op de pagina staan, of Camille in close-up die naar een meisje achter hem kijkt. Godon heeft zich voor een deel van de prenten ook echt gebaseerd op schilderijen van Caillebotte, nu eens subtiel, dan weer heel opvallend. Voor de tekening van de vader van Camille die wankelend moet wachten tot Caillebotte klaar is met zijn duikpose te schilderen, liet de illustratrice zich inspireren door ‘Baigneur s’apprêtant à plonger’, dat een ander perspectief hanteert. Maar de prent van de vrouw van Caillebotte is dan weer een erg getrouwe interpretatie van ‘Intérieur, femme lisant’, waarbij zelfs de plooien in de krant die ze leest hetzelfde zijn als die van het origineel. De brug waar Caillebotte over loopt, is die uit ‘Le pont de l’Europe’ en de gebouwen waar hij zich tussendoor haast, vind je ook terug op ‘Rue Halevy’. Zo leidt Camille ons letterlijk door het werk van Caillebotte. Wanneer je dat ontdekt, groeit het respect voor de makers.
Dit dromerige boek, zonder echte verhaallijn, vormt een mooie introductie tot Caillebotte, waarvan het effect ongetwijfeld vergroot wordt na een bezoek aan de tentoonstelling van het Gemeentemuseum.
[Lien Devos] Verberg tekst

Camille (ik-figuur) neemt je mee naar de wereld van de Franse schilder Caillebotte, naar zijn landgoed en naar Parijs aan het einde van de negentiende eeuw. Zowel hijzelf als zijn vader – die de tuinman is van Caillebotte – staan model voor diens schilderijen. Camille kijkt mee wat Caillebotte nog meer schildert: zijn nichtje, de spoorbrug in de stad, een boom van bovenaf, zijn vrouw die leest en de was die wapperend te drogen hangt. Door de ogen van Camille komen beroemde doeken van de schilder tot leven. Fraai kunstprentenboek over de impressionist Gustave Caillebotte, ter gelegenheid van de expositie* in het Gemeentemuseum Den Haag over de schilder. Maakt deel uit van een serie** van dit museum samen met uitgeverij Leopold. Laatst verschenen uitgave is 'Delfts Blauw: een vaas voor de prinses'* (2012) van Ingrid & Dieter Schubert. De prenten van de bekende illustratrice zijn gemaakt in krijt en potlood, geknipt en als collage samengevoegd: dit geeft de sfeer van een schetsboek waar veel beroemde doeken in zijn verstopt. Door de tekst en de prenten weten de makers de jonge kijker moeiteloos mee te voeren in de manier waarop Caillebotte naar de wereld keek. Vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst