In 1989 werkt Harry Michielsen voor het wiskundig tijdschrift Mats. Hij raakt geboeid door de ideeën van de Oost-Duitse wiskundige Georg Cantor, de uitvinder van de transfiniete getallen, die beweert dat wiskunde meer te maken heeft met inspiratie en goddelijke openbaringen dan met logica. Dan leest hij in de krant dat het gezin van zijn jeugdvriend Luc Van Eynde werd afgeslacht: moeder en dochter zijn dood, Luc is zwaargewond en Ben, de zoon, lichtgewond. Omdat in de jaren tachtig gerechtelijke politie en rijkswacht elkaar meer voor de voeten liepen dan samenwerkten, besluit Harry zelf op onderzoek te gaan. De Bende van Nijvel had in die periode de normen van verontwaardiging verlegd, maar toch, waarom die bloeddorst, de regen van kogels, waarom kozen de dieven dit huis en niet dat ernaast of er tegenover. Huizen waarin even bemiddelde mensen woonden, waarin ook juwelen waren en kunstvoorwerpen. Uiteindelijk wordt de moordenaar gevat, een 25-jarig rijkeluiszoontje dat twee miljoen ontving voor het uitschakelen van het gezin. ‘Voor de uitdaging’, zei hij, ‘de perfecte moord plegen, wie zou dat niet willen?’ Maar voor wiens rekening had hij gemoord? De opdrachtgever blijft helaas buiten schot. Luc Van Eynde verlaat het land en schrijft een schokkende afscheidsbrief aan Harry. 22 jaar later maken Harry en zijn vrouw Mia een reis naar Halle an der Saale. Hij wil meer te weten komen over zijn idool Cantor, zij wil een jeugdvriendin opzoeken waarvan ze sinds de val van de Muur niets meer heeft gehoord. En daar wandelt de dood voorbij in de gedaante van een onberispelijke burger. In de chaos van november 1989 moet het redelijk eenvoudig geweest zijn om onder een valse naam en met vervalste papieren opnieuw te beginnen. Wat moet Harry doen? Is moord na twintig jaar niet verjaard? Moet hij na al die jaren zwijgen oude wonden openrijten?
Herman de Jonghe laat De idolen van Halle beginnen in mei 2011 met de fascinerende openingszin: ‘Ik heb een moordenaar zien voorbij komen.’ Daarna volgt een lange flashback naar 1989 waarin hij vertelt over de band met zijn jeugdvriend Luc en zijn zoektocht naar de moordenaar van diens gezin. Tegelijk wordt de lezer geconfronteerd met het leven van een schrijver wiens boeken genegeerd worden door de recensenten en niet in de boekhandel terechtkomen. Mia’s verhaal bestrijkt 2011, het bezoek aan Halle en Turnhout in 2025. Hieruit blijkt dat ook Mia haar obsessies en twijfels heeft. ‘Wanneer zal ik alles onthullen wat er in 1989 is gebeurd en definitief een streep onder die Wende trekken? Mogen we alsjeblieft het laatste stuk van ons leven zonder geheimen voor elkaar doorbrengen?’ En: ‘We hebben in de vorige eeuw geleerd dat niet alles te bewijzen is. Waarom zou het ook moeten? Moet elke waarheid afhangen van andere waarheden?’
[Myriam Bellens] Verberg tekst

Luc van Eynde, een jeugdvriend van Harry Michielsen, wordt het slachtoffer van een schietpartij in zijn eigen huis; zijn vrouw en dochter worden gedood, hijzelf wordt zwaargewond en zijn zoon Ben blijft als door een wonder gespaard. Of dit wel een wonder is, wordt steeds meer een vraag. Motief en daders blijven onbekend. Harry besluit uit compassie weer contact met Luc op te nemen, maar raakt daardoor betrokken in een reeks ook voor hem onaangename gebeurtenissen die hun invloed hebben op de huiselijke omstandigheden. Het huwelijk dreigt vast te lopen. Harry werkt thuis voor een niet renderend blaadje over wiskunde en is bezeten van de oneindigheidstheorie van de wiskundige Georg Cantor. Geen echte actieroman; de lezer moet het hebben van Harry’s perikelen met zijn qua karakter veel sterkere vrouw en kan daar best leesgenoegen aan beleven. De plot, die stukje bij beetje wordt opgebouwd, mag er ook zijn. Het perspectief ligt in het deel 1989 bij de man en vanaf daar bij zijn vrouw. Dat laatste veroorzaakt een aantal vermakelijke verrassingen. Normale druk. Verberg tekst