In Japan kreeg deze verhalenbundel de titel Gods kinderen dansen allemaal mee, maar die van de Nederlandse vertaling geeft duidelijker de rode draad aan. De zes korte verhalen spelen zich nl. af in de nasleep van de vernietigende aardbeving die Haruki Murakami's geboortestad Kobe trof in januari 1995. De psychologische impact daarvan was des te groter omdat men op die plek geen beving had verwacht. Achteraf bleek dan ook dat heel wat bouwondernemers het niet zo nauw hadden genomen met de veiligheidsvoorschriften. Het was dat jaar trouwens niet de enige schokkende gebeurtenis in Japan. In maart pleegde de Aum-sekte een dodelijke gifgasaanslag in de metro van Tokio (waarover Murakami eerder schreef in zijn non-fictieboek Underground (Vintage, 2001)). Dat leidde, mede door de economische recessie, tot een identiteitscrisis op nationale schaal.

De aardbeving houdt slechts onrechtstreeks verband met de verhalen; alle personages bevinden zich immers op veilige afstand. Toch bereiken de figuurlijke schokgolven hen. In 'Een ufo in Kushiro' verlaat een vrouw haar man nadat ze vijf dagen onafgebroken naar de verslaggeving op televisie heeft gekeken. De veertiger in 'Landschap met strijkijzer' denkt terug aan zijn gezin, dat hij heeft achtergelaten in Kobe. In 'Gods kinderen dansen allemaal' ziet een jongeman zijn moeder met leden van haar sekte naar de getroffen stad trekken om hulp te verlenen. De schildklierspecialiste in 'Thailand' hoopt stiekem dat een man uit haar verleden is omgekomen in de ramp. In 'Kikker redt Tokyo' probeert een bankbediende samen met een reuzenkikker een gelijkaardige aardbeving te voorkomen in de Japanse hoofdstad. En in 'Honingkoekjes' ten slotte krijgt een vierjarig meisje nachtmerries over de aardbeefman.

Deze Nederlandse vertaling heeft als bonus een nawoord van Murakami, met daarin interessante achtergrondinformatie. Zo legt de auteur bv. uit waarom hij, in tegenstelling tot bij Underground, voor de fictievorm opteerde, en waarom hij er voor koos om in de derde persoon te schrijven. Ondanks dit voor hem ongebruikelijke vertelperspectief ontmoeten we zeer herkenbare Murakami-personages. De echtgenoot die gelaten reageert wanneer zijn vrouw hem verlaat en, bij gebrek aan eigen ideeën, dan maar ingaat op een verzoek om een geheimzinnig doosje af te leveren, de man van middelbare leeftijd die diepzinnige gesprekken voert met een tienermeisje, of de saaie bediende die niet weet of hij droomt wanneer er een kikker in zijn appartement opduikt die Dostojevski en Hemmingway citeert ? ze passen perfect in Murakami-land.

De meest atypische Murakami-figuur is eigenlijk de schrijver in 'Honingkoekjes', dat ook het enige mooi afgeronde verhaaltje is. De andere vijf hebben een open einde en laten veel onverklaard. Net zoals de aardbeving de personages ertoe noopt stil te staan bij hun bestaan, zijn Murakami's verhalen slechts aanzetten om de lezer zelf aan het mijmeren te krijgen. [Luk Van Haute] Verberg tekst

In januari en maart 1995 werd Japan getroffen door de aardbeving in Kobe en de gifgasaanval in de metro van Tokyo. In het nawoord bij deze zes verhalen, die spelen in februari ’95, legt Murakami een verband tussen beide, volgens hem ijkpunten in de Japanse geschiedenis. Hij wilde schrijven over mensen die zich niet meer veilig kunnen voelen in de wereld. De aanslag verwerkte hij al eerder, in deze bundel speelt de aardbeving een rol, hoewel de verhalen zich alle ver van Kobe afspelen. De eerste vijf verhalen noemt Murakami symbolische beschrijvingen van door de aardbeving veroorzaakte situaties. Het zijn eenvoudig geschreven geschiedenissen over mensen die een leegte in zichzelf ontdekken en niet weten hoe te leven. De absurde gebeurtenissen en het naast elkaar bestaan van realiteit en droomwereld zijn typerend voor Murakami. Ze suggereren een diepgang waarvan je je kunt afvragen of die er echt is. Het laatste verhaal is ingetogener, realistischer en sfeervoller. Murakami geldt als een der beste moderne Japanse auteurs wiens werk westers aandoet. Veel van zijn boeken zijn vertaald. Normale druk. Verberg tekst