Tweede deel in de serie Italiaanse magistralen met een zwart-witfilm van Giuseppe De Santis. In Riso amaro (1949), bittere rijst, vertelde De Santis over de misère van de seizoensarbeiders in de Italiaanse Po-vlakte. Duizenden vrouwen gingen een maand werken in de rijstvelden en werden uitgebuit door de rijstboeren. In de natte rijstvelden deden ze hun werk gebukt, geplaagd door muggen en hitte. Voor het publiek was deze film indertijd zo aantrekkelijk vanwege de mooie dijen in strakke korte broeken. De Santis zette Silvana Mangano's onverschrokken sensualiteit ook psychologisch in. De Speelfilmencyclopedie gaf 2 1/2 ster: 'De opzet tot een sociaal document in neo-realistische traditie werd overwoekerd door de melodramatische intrige.' Riso amaro is De Santis' meest bekende film en de film waarvoor hij een Oscar-nominatie ontving. In het tekstboekje een bespreking van Joyce Roodnat (chef kunstredactie NRC/Handelsblad).