In 1994 startte Gottmer met 'Octopus', een reeks adolescentenliteratuur die de uitgeverij definieert als "een realistische serie met mooie boeken over problemen en belevenissen van moderne jongeren". Vele delen neigen echter naar het probleemboek, met een centraal maatschappelijk probleem of taboeonderwerp (zelfmoord, holbiseksualiteit, aids, drugs). De reeks bevat een weinig coherent niveau: naast zoutloze, licht verteerbare verhaaltjes als Baby (Marjan van Abeelen) of Zoenen doe je zo (Holly-Jane Rahlens) worden ook onderhoudende adolescentenromans als Junkies van Mervin Burgess (De Leeswelp 2006, p. 363), Zo gaan die dingen van Anne-Laure Bondoux en Harley, niet de motor van Cat Bauer opgenomen. Liefde in Luxor behoort, zoals de pathetisch aandoende titel al doet vermoeden, tot de eerste categorie. Hoofdpersonage Jenny reist met haar drie beste vriendinnen van het kille Engeland naar Egypte. Behalve Jenny lijden de drie nevenpersonages onder een eenzijdige typering, waarbij een enkele karaktertrek (bazig, zwijgzaam, meegaand) steeds opnieuw wordt aangehaald. Tevens worden de meisjes als prototype van dé adolescent getypeerd: net 18 geworden en hun eindexamen achter de rug, wil het viertal 'avonturen' beleven. Maar de excursies vallen tegen, de hitte blijkt ondraaglijk en de sfeer onderling bekoelt. Tot Jenny de knappe Egyptenaar Ali ontmoet, eigenaar van een faloek (een soort boot voor kleine Nijl-excusies). In een suikerzoete stijl, die doet denken aan goedkope stationsromannetjes beschrijft Harvey hun ontmoeting. Na drie dagen weet Jenny zeker dat Ali de liefde van haar leven is, en besluit ze de rest van de zomervakantie in Egypte te blijven. Hoezeer Harvey ook probeert te verduidelijken dat Jenny's gevoelens die van een banale vakantieliefde ontstijgen, nergens slaagt ze daar overtuigend in. Als lezer kan je enkel medelijden hebben met Jenny's verregaande naïviteit. Het magere verhaaltje krijgt nergens een greintje geloofwaardigheid: Jenny leeft van de liefde en integreert zich nauwelijks in de moslimcultuur. Enkel als Ali's zevenjarige zusje besneden wordt, ervaart ze dit als een cultuurschok, maar dit feit wordt niet uitgediept. Bovendien komt amper couleur locale van Egypte aan bod: steeds dezelfde, wat saaie setting, beschreven met een toeristische folder bij de hand, wordt herhaald. Begin september keert Jenny huiswaarts, maar in de kerstvakantie reist ze opnieuw naar Noord-Afrika, voor een hartelijk weerzien met Ali. Maar Egypte lijkt veranderd. Via een westerse toeriste verneemt ze wat er echt aan de hand is, met een pijnlijke cultuurschok tot gevolg. Als Ali betrokken raakt bij een zwaar ongeluk met de faloek, neemt Jenny een kloek besluit.

Naast het uiterst voorspelbare en simpele verhaaltje, kan de roman ook stilistisch nergens overtuigen. Harvey schrijft Jenny's relaas in een vlotte, maar tevens erg eenvoudige taal neer, zonder enige literaire uitdaging. Het is niets meer dan een makkelijk verteerbaar liefdesromannetje, dat wel erg uit de toon valt naast de onderhoudend geschreven cross-over boeken van Bondoux en Burgess.

[Jürgen Peeters] Verberg tekst

Vier vriendinnen brengen na het eindexamen een welverdiende vakantie in Egypte door. Jen valt niet alleen als een blok voor het exotische land, maar ook voor de aantrekkelijke en geheimzinnige Ali. Maakt hun liefde een kans in een islamitisch land? Uit het Engels vertaalde meidenroman, waarin de culturele verschillen en het dagelijkse leven soepel zijn verwerkt. Vlot geschreven verhaal met veel dialoog, vaak in kromme taal om de taalbarrière aan te geven. Goed inleefbaar vanuit de ik-persoon Jenny die leert eigen keuzes te maken en op te komen voor zichzelf. Reuzenpocket met kleurenfoto van jonge, knappe Egyptenaar op het omslag. De auteur schreef eerder de historische jeugdroman 'Onder de vleugels van de scarabee'* over een assertief en intelligent Egyptisch meisje in het oude Egypte dat zich verzet tegen een gedwongen huwelijk. Deze titel verschijnt in dezelfde serie als 'Zo gaan die dingen' en 'Zoenen doe je zo'**. Voor meisjes vanaf ca. 14 jaar.

Alvorens het nieuwe schooljaar aan de universiteit begint, boekt Jenny voor haar en haar drie beste vriendinnen een reisje naar Egypte. Het wordt algauw duidelijk waarom deze reis naar Luxor niet duur was. Wanneer het vliegtuig landt, worden ze in een aftands busje zonder airco naar hun hotel gevoerd ... De zon brandt ongenadig hard. Het duurt niet lang of Marianne begint te klagen. Vanwege die verzengende hitte zijn ook de excursies eerder een opoffering dan een uitdaging. Op één van deze uitstapjes maken ze kennis met Ali. Hij voert hen in zijn feloek over de Nijl en hij laat de meisjes ook een echt stukje Egypte zien. Jenny voelt zich van in het begin sterk aangetrokken tot de rustige en mooie Ali. Ook Ali zoekt de aandacht en de aanwezigheid van Jenny. Haar vriendinnen gaan ervan uit dat het om een vakantieliefde gaat, maar voor Jenny en Ali is het veel meer dan dat. Tegen ieders wil in verlengt Jenny haar verblijf en wanneer ze uiteindelijk toch moet vertrekken, belooft ze Ali om snel terug te komen. In het kille Engeland mist ze haar vriend meer dan ooit. Tijdens de kerstvakantie boekt ze een vlucht richting Egypte. Vanaf dag één loopt het anders dan ze zich hadden voorgesteld. Ondanks het verlangen om bij elkaar te zijn, worden ze gescheiden door hun verschillende afkomst. Wanneer Ali bovendien een ongeluk krijgt en ze zich daardoor buiten zijn wereld geplaatst voelt, wordt het haar teveel. Ze beseffen dat samenleven geen optie is. Jenny vertrekt voorgoed terug naar haar geboorteland. En de liefde, die krijgt een bijzondere plek in de geschiedenis van hun bestaan. Een onderhoudend verhaal dat zonder echte hoogtepunten rustig verder kabbelt. De personages zijn raak getypeerd en realistisch uitgewerkt. Aanvankelijk komt het verhaal wat moeizaam op gang. Misschien omdat de auteur erg veel aandacht schenkt aan de historische bezienswaardigheden. Deze passages, die recht uit een vakantiegids lijken te komen, lezen stroef. Wanneer er halverwege het boek wat meer wind in de zeilen van het verhaal komt, wordt het boeiender. Het is vanaf dan fascinerend om te zien hoe respectvol Jenny en Ali omgaan met hun verschillende achtergrond. Op het moment dat het noodlot toeslaat, wordt de situatie voor Jenny onhoudbaar. In Egypte blijven betekent dat ze een belangrijk deel van haar identiteit op het altaar van de liefde moet offeren. Haar vertrek is dan ook onafwendbaar. Dat dat kan zonder rancune is mooi. Minder genuanceerd en pijnlijk luchtig aangehaald, is het feit van de vrouwenbesnijdenis. Het wordt terloops vermeld en de kritische, westerse jonge vrouw is zonder meer bereid om dit als een onderdeel van Ali’s cultuur te accepteren. Deze traumatische gebeurtenis krijgt amper aandacht en dat wekte behoorlijk wat wrevel bij me op. 'Liefde in Luxor' mist bij wijlen pointes en scherpte, maar is onder een blauwe hemel met een hoge zon weinig eisende vakantielectuur.

Verberg tekst