Artemis Fowl is net terug van Limbo, waar hij het opnam tegen demonen. Terwijl iedereen rondom hem drie jaar ouder is geworden, is hij even jong gebleven. Net thuis, wordt hij geconfronteerd met de fouten die hij als tienjarige heeft gemaakt. Hoewel hij ondertussen zijn leven gebeterd heeft, heeft Artemis een crimineel verleden.

Wanneer zijn moeder ten prooi valt aan een dodelijke elfenziekte, blijkt dat deze aandoening alleen genezen kan worden door het hersenvocht van een zijdesifaka. Toen Artemis tien jaar oud was, was er echter nog maar een enkel exemplaar van deze makisoort in leven. Artemis verkocht de sifaka toen aan een groep uitroeiers, uit wrok tegenover zijn moeder en om geld te verzamelen om zijn vader te redden. Nu gaat hij samen met de elf Holly Short terug in de tijd om de strijd aan te gaan met zijn jongere zelf, wat natuurlijk niet van een leien dakje loopt.

Als lezer word je voortdurend op het verkeerde been gezet. Wanneer Artemis een plan smeedt, word je daar pas attent op gemaakt nadat hij het tot uitvoering heeft gebracht. Ook als de nevenpersonages Artemis om de tuin trachten te leiden, wordt dit pas onthuld wanneer hij het zelf doorheeft. Het verhaal wordt hierdoor zeker spannend en interessant, maar op sommige momenten is het net iets te verwarrend.

De confrontatie met zijn jongere zelf heeft tot nut dat Artemis diepgang krijgt als personage, aangezien je ziet hoe hij geëvolueerd is: de tienjarige jongen is meedogenlozer en verbitterder dan de Artemis uit de toekomst. In het hoofdstuk dat volgt op de epiloog wordt de cirkel rond gemaakt. De tijdreis is er immers de oorzaak van dat de jonge Artemis op het idee komt om fortuinen te verdienen met het kidnappen van een elf. In het eerste deel van de reeks doet hij dat ook: hij kidnapt Holly Short.

Hoewel het boek een aanrader is, kan je het beste de eerste vijf delen van de reeks lezen voor de nodige achtergrond. De verwijzingen naar gebeurtenissen die in de vorige boeken plaatsvonden, zijn immers talrijk. [Ilse Moens] Verberg tekst

Als de moeder van Artemis Fowl (14) ernstig ziek is, blijkt er slechts een medicijn: het hersenvocht van een dier dat Artemis acht jaar geleden heeft gedood. Om alsnog aan het medicijn te komen, moet hij daarom terug in de tijd om zijn daad ongedaan te maken. Samen met zijn elfenvriendin Holly en hun toverkracht wagen ze de sprong die niet zonder gevaar blijkt. Deel zes uit de populaire fantasyserie over de voormalige jeugdige topcrimineel, zijn vrienden de elfen en andere bovennatuurlijke wezens als dwergen en centaurs in een tijd waarin de techniek veel verder is dan dan wij kennen. Het thema van dit boek is weliswaar nieuw, maar de personages en hun onderlinge banden en geschiedenissen vormen een groot verhaal. Voor lezers die pas in dit deel beginnen, is het daarom lastig om het sprookjesachtige verhaal te volgen, ook omdat er nauwelijks teruggeblikt wordt. Voor de fans biedt het boek weer voldoende spektakel en is het goed te volgen verhaal (veel dialoog, eenvoudig taalgebruik) weer spectaculair genoeg om tot het eind te boeien. Vanaf ca. 13 jaar. Verberg tekst

Artemis’ moeder is ziek, ernstig ziek. Als er niet snel een oplossing gevonden wordt, zal ze sterven. Artemis probeert haar te redden met zijn elfenkracht, maar zelfs dat werkt niet. Hij vraagt zijn elfenvrienden Holy en Foaly om hulp: ze blijkt speltropie te hebben, een agressieve elfenziekte die in alle gevallen dodelijk is. Opal Koboi, hun oude vijand, had een tegengif gevonden in het hersenvocht van de zijdesifaka. En laat Artemis in zijn crimineel verleden nu net het laatste exemplaar aan de Uitroeiers – mensen die zich tot doel gesteld hebben de laatste exemplaren van zeldzame diersoorten te doden – uitgeleverd hebben om de Noordpoolexpeditie om zijn vader te redden te kunnen financieren. Met de hulp van de Demonenmeester Nr. 1 kunnen Artemis en Holy naar het verleden terugkeren. Ze hebben drie dagen de tijd om de zijdesifaka uit de handen van de jonge meestercrimineel Artemis Fowl te redden. En zo zijn we weer vertrokken: spanning, actie, demonen, dwergen, spectaculaire gevechtscènes, maar ook humor en vriendschap, … het zit er allemaal in. En hoe vergezocht en absurd de actie soms ook is, tijdens het lezen ga je er helemaal in mee. Ondanks de bittere strijd is het boek vaak ook grappig, op het randje van slapstick, en dat tot in kleine details. De fantasie van de auteur lijkt onbegrensd: het verhaal blijft maar gaan. Altijd weer is er een onverwachte wending en word je op het verkeerde been gezet. Bovendien stelt het spel met de tijd Colfer in de gelegenheid om de evolutie van de protagonisten te tonen – de jonge Artemis is heel wat sarcastischer en pedanter – en kan hij personages die ondertussen overleden zijn, toch weer ten tonele te voeren. De oudere Artemis is minder arrogant en zeker minder amoreel. Zijn relatie met Holy is ook heel wat complexer geworden. Je kan dit dus wel lezen zonder de vijf vorige boeken gelezen te hebben, maar dan ontgaat je toch heel wat. De hoofdpersonages zijn ook hier weer heel goed uitgewerkt. De lijn tussen goed en kwaad is vaak flinterdun: ook de ‘slechten’ hebben goede kanten en omgekeerd, en dat schept heel wat mogelijkheden. De nevenpersonages – die vaak enkel getypeerd worden in functie van het verhaal – hebben goed verborgen onverwachte kantjes, zodat je ook daar onvermoede verhaallijntjes krijgt. Dit alles is geschreven in een flitsende, vlotte en goed begrijpelijke taal, heel direct, met veel sprankelende dialogen, wat het geheel nog sneller lijkt vooruit te stuwen. Veel diepgang heeft het allemaal niet. Dit boek mist wat van de schwung van de vorige boeken: de tijdparadox kent een paar schoonheidsfoutjes, en het verhaal van de Uitroeiers is net iets minder dan anders. Maar niet getreurd, dit is en blijft heel erg leuke fantasy met een anarchistische ondertoon. En het boek eindigt met een dijk van een cliffhanger, zodat het toch weer uitkijken wordt naar deel 7.

Verberg tekst