De G8-top komt naar Rome. De eeuwige stad zet zich schrap. De blauwe demon wil terreur zaaien uit wraak voor wat de Romeinen ooit zijn Etruskische voorvaderen hebben aangedaan. Een psychopaat aan het werk, mensenlevens die op het spel staan. Aan agent Nic Costa en zijn team om het kwaad te bestrijden. Wie valt er te vertrouwen tijdens het politiek machtsspel dat zich voltrekt? Blauwe demonen is de achtste telg uit de thrillerreeks waarin David Hewson zijn geesteskind Nic Costa speurwerk laat verrichten. Eerlijk gezegd zijn er weinig spannende misdaadverhalen. Bij elke twist en turn in de plot zie je te veel de hand van de auteur en daalt de suspension of disbelief. Een geheim netwerk dat duistere plannen heeft? Een goeierd die eigenlijk een slechterik is? Allemaal te verwachten, niet? Uiteraard zijn dergelijke elementen intrinsiek aan het genre, en Hewson trakteert je alvast op een uitgekiend complot. Costa zoekt inderdaad zijn weg in een mysterie dat zich mondjesmaat ontrafelt, en net voor je denkt de puzzelstukjes bijeengeraapt te hebben, duikt een nieuw spoor op. Voeg daar nog eens hoofdstukken aan toe die stoppen op het juiste moment om suspense te creëren, en je slaat al gauw een nieuwe bladzijde om.
Verhaaltechnisch zit het dus puik ineen. Alleen blijft het gevoel dat het slechts een kopie is van wat zo vaak de revue passeert in het spannende genre. Een rechtschapen hoofdfiguur tracht in een wereld waar malafide personen politieke spelletjes spelen de waarheid te vinden. Ook Blauwe demonen serveert je dat klassiek sausje. Is daar iets verkeerd mee? Helemaal niet, de openingsscène bombardeert je bijvoorbeeld te midden van een moordpoging zoals je die op het witte doek kan zien. En hup, de rollercoaster van spanning is vertrokken. En dat valt te verwachten van een thriller. Maar wie wil er nu altijd maar hetzelfde ritje beleven in een attractiepark? Nieuwe kicks, dat zoeken we, en die ruwe kantjes die voor echte verrassingen konden zorgen, ontbreken in Blauwe demonen. Het hoofdpersonage, Nic Costa, is daarenboven maar een bleke verschijning. Hij duikt slechts op als een van de vele personages van het verhaal, die trouwens allemaal gefilterd zijn tot het hoogst noodzakelijke. Dat minimalisme verontmenselijkt hen. Eens het boek uitgelezen, blijft er daardoor geen stof tot nadenken over. Het raadsel is opgelost, zonder meer. Boren we dit boek hiermee compleet de grond in? Neen, je kan Blauwe demonen vergelijken met een snack. Een snelle hap voor een kleine honger. Prima literatuur voor op het openbaar vervoer of in de wachtzaal.
[Andy Campe] Verberg tekst

Terwijl in Rome de voorbereidingen getroffen worden voor een bijeenkomst van de G8 wordt een parlementariër ontvoerd en vermoord. Het lijkt op moorden van twintig jaar geleden toen een groep die zich de Blauwe Demonen noemde zogenaamd uit naam van de Etrusken aanslagen en moorden pleegde. De verschillende politie- en veiligheidsdiensten werken net als toen nog steeds langs elkaar heen. Terwijl diverse aanslagen volgen, roept de president een groepje mensen bij elkaar dat hij vertrouwt en hij geeft hen opdracht de zaak te onderzoeken. Onder hen bevindt zich Nic Costa, bekend uit zeven eerdere afleveringen. Deze aflevering met een premier die qua handelen veel weg heeft van Berlusconi, die met de G8-top in het centrum van Rome de stad ontwricht. Alles vanwege zijn hang naar aanzien en persoonlijke glorie. Het is een spannend maar tamelijk gecompliceerd verhaal, dat mede gebaseerd is op het bestaan van Gladio, de geheimzinnige Navo-organisatie die in Italië na een eventuele Sovjetbezetting verzetsdaden had moeten plegen. Een boeiende thriller, ook vanwege alle historische en politieke verwevenheden. De kaart van een deel van Rome voorin voegt niets toe aan het verhaal. Bevat een nawoord van de schrijver. Normale druk. Verberg tekst