Tijgereiland begint sterk. De proloog toont een aantal pentekeningen van landschappen waar telkens een pad door loopt. Een open veld, een bos, bomen met grillige vormen. De laatste tekening is anders. Die toont een tijger, maar binnen het kader van een computerscherm: ‘Dit dus! Dit is wat ik zocht.’ Aan het woord is Tijs Kalman, dertien jaar oud. Hij beschrijft de ochtend waarop hij te vroeg wakker werd en een beetje naar dierensites zat te surfen. Niet omdat hij zo nodig informatie nodig had, ‘maar vooral, geloof ik, omdat ik niet wilde nadenken.’ En hij weet ook: ‘Misschien dat zoeken wel altijd begint met niet meer willen denken.’ Tijs houdt van dieren, omdat ze wild zijn, eerlijk en vrij. Ze doen zich nooit voor alsof ze iemand anders zijn. Als hij ontdekt dat die beesten nog ergens leven, wil hij zo’n dier in het echt zien. Al snel is duidelijk: Tijs heeft het lastig, lastig in zijn hoofd.
Tijs is  een aangename verteller. Hij kan zichzelf slim beschrijven: hoe hij lekker opgewekt wil blijven, om zijn moeder te tonen dat niet alles opgehouden is nu zijn vader weg is. Tijs moet flink zijn. Hij gaat door, zoals alles gewoon doorgaat. Maar het is allemaal te veel: te veel schuldgevoel en te veel verantwoordelijkheidsgevoel voor een jongen (‘O nee, hij is een man’) van dertien. 
Daan Remmerts de Vries weet iets van vertelstandpunten, wat ze betekenen en hoe ermee te spelen. Door de toestand thuis is Tijs iemand geworden die hij niet meer herkent. Het is mooi hoe de schrijver de truken van de literatuur gebruikt om aan te tonen hoe verknipt Tijs’ situatie geworden is. Dat er ergens in de diepte een echte Tijs is die dit verhaal vertelt, maar dat die naar zichzelf kijkt als naar een vreemde. Hier gaat Tijgereiland over van een ik-verhaal naar een verhaal over ‘hem’. Alleen al daardoor is dit meer dan dat beloofde boek van dertien in een dozijn.
De eerste helft van het verhaal is sterk. Als Tijs — tegen zijn verwachtingen in — met zijn moeder naar India gaat, leeft hij op. Nú gaat het beginnen. Nu kan hij recht op de wilde tijger af gaan, om hem in de ogen te kijken en deel te worden van een ‘groot, blijvend geluk’. Het gaat anders. In India wordt Tijgereiland een dieptreurig verhaal, over twee mensen die in een wurggreep gehouden worden door een steeds grotere wanhoop. Het wordt een loodzwaar verhaal, eentje waar alle lucht uitgeklopt is. En daardoor stokt het boek. Want niet alleen de relatie tussen Tijs en zijn moeder, maar ook de taal en stijl van het boek gaan zwaar wegen. Die zwaarte doet Tijgereiland de das om. Tijgereiland belooft aanvankelijk iets bijzonders te maken van een situatie waar jeugdboeken graag en veelal op doorsnee wijze over vertellen, maar maakt die belofte niet waar.

(Dit is een abstract van een artikel van An Stessens. Het is verschenen in De Leeswelp 8, 2013.)
[An Stessens] Verberg tekst

De 13-jarige Tijs Kalman vindt het erg moeilijk om met de scheiding van zijn ouders om te gaan. Hij voelt zich schuldig en de relatie met zijn moeder verloopt stroef. Hij stelt voor om samen naar India te reizen, zodat ze daar misschien meer tot elkaar komen. Op een resort waar Tijs een tijger in zijn natuurlijke omgeving hoopt te zien, krijgt Thijs het gevoel dat hij zichzelf steeds meer verliest. Intrigerende jeugdroman waarin op invoelbare wijze de gevoelens van een jongen met betrekking tot de scheiding van zijn ouders beschreven worden. De jonge lezer kan zich goed met de hoofdpersoon identificeren en zich inleven in de ontwikkeling die hij in India doormaakt. Het verhaal bestaat uit drie goed gestructureerde delen, waarvan er twee in India spelen en het eerste deel thuis. Het verhaal begint vanuit de ik-vorm, maar gaat over in de hij-vorm, als Tijs niet meer weet wie hij echt is en zichzelf als een ander ziet. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een kleine zwart-witillustratie en het begin en slot van het verhaal bestaan uit enkele paginagrote pentekeningen met summiere tekst. Vanaf ca. 12 jaar. Verberg tekst

Tijs is dertien wanneer zijn ouders uit elkaar gaan. Volgens zijn vader is hij nu “de man in huis” en ook aan die verwachting probeert Tijs te voldoen. Hij worstelt met schuldgevoelens, ligt met zichzelf overhoop, maar cijfert zichzelf weg en plaatst het welbevinden van zijn moeder bovenaan.  Eigenlijk is Tijs zijn vader, zijn moeder, en ook zichzelf kwijt wanneer hij haar voorstelt samen naar India op vakantie te gaan. Hoe meer Tijs de verantwoordelijkheid op zich neemt tijdens deze reis, hoe meer onverantwoord zijn moeder zich gaat gedragen: ze loopt achter een verkoper aan de sloppen in, laat Tijs alleen op de hotelkamer om met een wildvreemde uit te gaan, en draagt haar zoon op hasj voor haar te zoeken. Wanneer ze dan ook nog Tijs' hoop een tijger in het wild te ontmoeten de kop in slaat, slaan bij Tijs de stoppen door. Hij sluit zijn  moeder op in hun stenen hut in het tijgerreservaat, zodat ze wel verplicht is eindelijk eens naar hem te luisteren, en spuwt zijn gal. Over zijn gevoelens en over haar egocentrisme.
Deze zoektocht naar de wilde tijger is bovenal een zoektocht van Tijs naar zichzelf. De scheiding van zijn ouders, de nieuwe relatie van zijn vader, de volkomen hulpeloosheid van zijn moeder, en zijn eigen enorme verantwoordelijkheidsgevoel maken dat Tijs zichzelf kwijt is. Het is een leuke vondst van de auteur dat hij dit onderlijnt door over te schakelen van een ik-standpunt naar een derde persoon. Om dan op het einde weer terug over te gaan naar ik, wanneer Tijs besluit zijn eigen plaats weer op te eisen.
Verberg tekst