Ook al is Salomon Schwartz de grote afwezige in deze roman, toch draait alles om hem. Hij was een talentvol schrijver van fictieve brieven, die onder het kopje 'Totus Tuus' (Geheel de uwe) verschijnen als column in 'De Wereld'. "Iedereen kende hem, door zijn kritieken en door TT, en hij was berucht om zijn vlijmscherpe tong en snelle intelligentie."

Vier vrouwen in zijn leven vertellen over hun ervaringen met 'Mon'. Saar de Vries, door Mon Schutz genoemd, was psychiater en met hem getrouwd. Judith, actrice, had lange tijd een relatie met hem. Zuster Monica is een non die Mon vaak en graag bezocht en met wie hij diepgaande gesprekken voerde. En tot slot is er Lili, de hoer die hij veel bezocht en met wie hij vaker praatte dan seks had.

Het boek is strak verdeeld in een proloog, vier delen en een epiloog. In de proloog wordt duidelijk dat het verhaal dat gaat volgen, gezien moet worden als een biografie. Saar de Vries is overleden en heeft een vrouw die zij kende, Charlie genaamd, via haar testament de opdracht gegeven om een biografie van Salomon te schrijven. Deze Charlie maakt uitgebreid gebruik van het archief dat Saar de Vries had aangelegd: o.a. van geluidsbanden van gesprekken van Saar met o.a. zuster Monica en Lili en de cassetebanden met gesprekken van Mon die hij maakte voor zijn column. In de vier delen staat telkens een bepaald facet van Mon en de vrouwen centraal; zo draait het in het tweede deel (getiteld 'Pathologie van het theater', naar een boek van Saar de Vries) om de manier waarop de personen in het leven staan. Allemaal spelen ze een bepaalde rol, en sommigen doen dat bewuster dan anderen.

Het beeld dat van Mon ontstaat, roept mededogen op: hij was zijn hele leven lang op zoek naar erkenning, en het liefst van zijn ouders. Zij waren het die hem afwezen en die ervoor zorgden dat hij nooit lang bij één vrouw kon blijven, want "Iemand die weggaat, kan niet verlaten worden". Hij "was een koekoeksjong, telkens op zoek naar een nieuw nest. [...] Hij was permanent op zoek naar familie, naar een groep waarbij hij kon horen, naar vereniging, maar zodra hij zo'n groep had gevonden, wilde hij er weer uit weg. Hij vond altijd wel iets wat op verraad leek of hij stuitte op een gebrek aan loyaliteit. Je kon Mon domweg niet voldoende liefhebben, dat was onmogelijk."

In IM beschreef Palmen vrij direct haar manier van rouwverwerking bij de dood van haar geliefde Ischa Meijer. Geheel de uwe gaat ook over hem, over het type persoon dat hij was. Bepaalde passages zouden zo in IM passen. Palmen weet een rake beschrijving te geven van het type 'koekoeksjong' dat vrouwen verslindt bij de vleet. Ook de levens en beweegredenen van de vier vrouwen worden knap neergezet. Maar er ontbreekt iets. Het boek heeft net iets te veel van een biografie waardoor het een bepaalde spanningsboog mist. Ook zijn bepaalde verhaalelementen wel erg clichématig, zoals de geschiedenis van de hoer Lili. Zij was niet alleen een 'hoerenjong' (haar moeder kreeg haar terwijl ze niet getrouwd was en de vader liet haar stikken), maar zij werd ook nog eens misbruikt door haar stiefvader, waardoor zij zo goed als voorbestemd was voor de prostitutie. En tot slot mis ik die prachtige 'oneliners' waardoor ik De wetten en De vriendschap met een merkstift las. [Miriam Piters] Verberg tekst

In de persoon van Salomon 'Mon' Schwartz brengt Connie Palmen haar grote liefde, journalist schrijver en interviewer Ischa Meijer die in 1995 stierf aan een hartaanval, opnieuw tot leven. Schreef zij direct na zijn dood de autobiografische roman I.M. over hun relatie, verguisd en geprezen in de pers, dit keer gebruikt zij de biografie als vorm. De jonge biografe Charlie, krijgt na de zelfmoord van Schwartz' laatste vrouw de opdracht een biografie over hem te schrijven. Wat trok veel vrouwen, inclusief Charlie, zo in hem aan? En wat zijn dat voor vrouwen? Zeven van 'zijn' vrouwen, waaronder een psychiater, een hoer, een actrice en een non, komen aan het woord. Mon heeft veel weg van Ischa Meijer, heeft ook een problematische verhouding met zijn aan een kampsyndroom lijdende joodse ouders, en schrijft ook columns voor een bekend weekblad, hier TT geheten, 'totus tuus', Latijn voor 'geheel de uwe'. Toch zijn, volgens Palmen, Mon en Ischa niet een en dezelfde. 'Geheel de uwe' is mijn meest verzonnen roman', zei ze in een interview. De pers reageert weer zeer divers, maar dat zal de lezer niet deren. Deze zeer toegankelijke roman over onmogelijke liefdes voor een fascinerende man, wordt ongetwijfeld een succes. Gebonden, kleine druk. Verberg tekst