Niemand zal dichter, journalist en performer Christophe Vekeman als romancier voorstellen. Behalve hijzelf, dan. Toch is de rock-'n'-rollheld van de Vlaamse én Nederlandse poëziepodia met 49 manieren om de dag door te komen al aan zijn vijfde roman toe. In korte hoofdstukjes en met een verschroeiend tempo leidt hij Vincent De Wimper met genoegen naar de afgrond.
Dat het hoofdpersonage sterk aan Lester Brandman, de pantoffelheld uit Lege jurken (2008), doet denken, zal niemand verbazen. Vincent is, zoals het een Vekemanpersonage betaamt, de eenzelvigheid zelve. Hij woont. En dat is alles. Of beter: 'je woont', want Vekeman koos deze keer voor de tweede persoon. Een verhaaltechnische slimmigheid, zoals er nog veel zullen volgen.
Vincent heeft 49 manieren om de dag door te komen. Hij mijmert over vrouwenkuiten, betaalt zijn therapeut met monopolygeld en kijkt naar schepen 'op weg naar een verre bestemming waar leven te boek staat als de gewoonste zaak van de w…
Lees verder
Niemand zal dichter, journalist en performer Christophe Vekeman als romancier voorstellen. Behalve hijzelf, dan. Toch is de rock-'n'-rollheld van de Vlaamse én Nederlandse poëziepodia met 49 manieren om de dag door te komen al aan zijn vijfde roman toe. In korte hoofdstukjes en met een verschroeiend tempo leidt hij Vincent De Wimper met genoegen naar de afgrond.
Dat het hoofdpersonage sterk aan Lester Brandman, de pantoffelheld uit Lege jurken (2008), doet denken, zal niemand verbazen. Vincent is, zoals het een Vekemanpersonage betaamt, de eenzelvigheid zelve. Hij woont. En dat is alles. Of beter: 'je woont', want Vekeman koos deze keer voor de tweede persoon. Een verhaaltechnische slimmigheid, zoals er nog veel zullen volgen.
Vincent heeft 49 manieren om de dag door te komen. Hij mijmert over vrouwenkuiten, betaalt zijn therapeut met monopolygeld en kijkt naar schepen 'op weg naar een verre bestemming waar leven te boek staat als de gewoonste zaak van de wereld.' Dit geestige concept wordt uitgewerkt met sofistische spitsvondigheden en oneliners, die vaker holle frasen blijken dan scherpe aforismen. 'De wereld is een groot, reusachtig, zwalkend schip, en jij bent de man overboord.'
Het enige nadeel van het concept is, kortom, dat het ook uitgewerkt moest worden. Om toch maar aan die 49 manieren te geraken, gebruikt Vekeman het hele arsenaal van narratieve snufjes. Hij wisselt van perspectief of laat met journalistieke sérieux anderen over het hoofdpersonage getuigen. Vincent schrijft brieven aan zijn imaginaire hondje, reist in gedachten door Texas en fantaseert over de levens van toevallige passanten. Zo bloedt de roman snel dood: het concept volledig uitgemolken en Vincent compleet afgeleefd.
Gelukkig maakt Vekeman indruk met zijn uitbundige stijl. Al zijn zijn grotesk verpakte platitudes, die op een podium inslaan als een bom, op papier soms een afknapper. 'Het nachtkastje [...] is dermate gammel dat mocht je er een vaas met bloemen op zetten, het langzaam open- en dichtgaan van de kelken alléén al tot gevolg zou hebben dat het voortdurend op zijn pootjes zou staan kwikkelen.' Helemaal pijnlijk wordt het wanneer de grapjes dan ook nog eens slecht zijn. 'Ikea: alleen het woord al deed haar blauw-geel uitslaan van geestdrift.'
49 manieren om de dag door te komen is wat, met deterministische precisie, de volgende stap in Vekemans oeuvre moest zijn. De exuberante stijl is gebleven, de aandacht voor de plot ? vooral in zijn eerste twee romans nog sterk aanwezig ? verslapte weer wat. De nieuwe Vekeman lezen is een vijftigste manier om de dag door te komen, maar ligt qua voldoening in de lijn van 'niet naar de wasserette gaan'. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van Vekeman. Vooral op een podium. En als het dan echt in een roman moet: voor een manier of twintig. [Bram Demulder]
Verberg tekst