Een tekst van Carl Norac, vertaald door Edward van de Vendel: twee dichters bij elkaar, dat moet poëtisch vuurwerk geven. Die verwachting werd maar ten dele ingelost. Toegegeven, af en toe werd ik verrast door een woordspeling of een klinkende zin, maar over het algemeen is de verwoording heel gewoon. Nu, erg is dat niet en wie dat wil, kan de tekst in elk geval probleemloos naar voren brengen. Hij is helder en eenvoudig verwoord, waardoor hij de kleine luisteraars meteen zal aanspreken. Als de pestkoppen schrikken van de toverende Hugo, luidt het "Grr! Hugo laat even zijn tanden zien. En meteen rennen ze weg. Grappig." Het eerste en laatste woord geven het gebeuren reliëf, nog versterkt door de klankherhaling.'
Wat dit prentenboek vooral de moeite waard maakt, zijn de emotioneel sterke inhoud en de fantastische illustraties. "Hugo is een dichter." Zo begint het boek. Elke dag zegt hij bij de bushalte zijn verzen op, hoewel sommige dieren er een hekel aan hebben. Ze durven hem echter niet te pesten, want zijn vader is politieman. Voor een verkleedfeest mag Hugo zijn papa's uniform lenen (al wou hij liever als pierrotje gaan). Nu lachen de pestkoppen hem pas echt uit. Maar dan belandt Hugo op het gevaarlijke kruispunt en o ramp, het verkeerslicht werkt niet. Hugo panikeert, tot hij plotseling weet wat hem te doen staat. Hij tilt zijn voorpoten op, blaast keihard op zijn fluitje en regelt het verkeer. Sterker nog, als een tovenaar laat hij de auto's dansen in de lucht. Zijn plaaggeesten druipen af, en zijn papa, die alles gezien heeft, is ontzettend trots. Hij geeft Hugo zijn gedichtenschriftje van vroeger en bevestigt zo op een unieke manier de toekomstdroom van zijn zoon. Zelfs zijn vriendinnetje is in de wolken...
Dit prentenboek vat verschillende centrale thema's uit het werk van Norac samen: de warme band tussen ouder en kind, de kracht van de verbeelding, de waarde van poëzie en kunst, en de verliefdheid die alles kleur geeft. Daarmee is het boek een ode aan de combinatie van emotie en fantasie. Die combinatie vat Kristien Aertssen op een bijzondere overtuigende manier in haar illustraties. De stoet van vrolijke, kleurrijk geklede dieren geeft de kijker vanzelf een warm gevoel. Wie aandachtig kijkt, ontdekt tal van speelse details: een kikkerprins, een gelaarsde kat, een slak die tegen haar eigen huisje leunt, eenden als engelen in een wolkenauto: er komt geen einde aan Aertssens verbeelding.
Knap is ook hoe de illustratrice speelt met de grootte van de dieren om het verschil tussen de feitelijke en de emotionele werkelijkheid uit te drukken. Bij het begin, als Hugo het pak leent van zijn vader, is hij bijna even groot als zijn ouders, maar later, als zijn vader hem knuffelt, is hij veel kleiner. Hierdoor hebben ook de tekeningen een grote emotionele kracht, die de kleine kijkers zonder twijfel zal kunnen betoveren. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Hond Hugo is dichter, maar zijn papa Boris is politieman. Papa schreef als kind ook wel gedichten, maar schaamt zich daar nu voor. Hij hoopt dat zijn dichtende zoon een écht beroep gaat kiezen. Politieagent bijvoorbeeld. Daar lijkt het niet erg op. Want tegen zijn wil moet Hugo voor het feest verkleed in de politiekleren van zijn vader. Buiten wordt hij prompt uitgelachen. Gelukkig ziet zijn geheime liefde Miranda hem niet. Dan moet Hugo het Grote Kruispunt oversteken en komt in een verkeerschaos terecht. Wat nu? Deze wensvervullende fabel herbergt een herkenbaar dilemma dat origineel wordt uitgewerkt. Het had echter nog puntiger geschreven kunnen worden, inclusief een eerdere afronding van het verhaal. De kinderlijke en naïeve tekenstijl, met veel licht en vrolijkheid, verbeeldt de emoties treffend en helpt het verhaal daarmee vooruit. De veelal over twee pagina’s verspreide fullcolortekeningen zijn een genot om naar te kijken. Origineel verhaal over een jonge hond die niet weet wat hij moet worden. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Hugo’s papa is politieman. Hij is groot en sterk als een gorilla. Hugo is een dichter. Elke dag zegt hij zijn verzen op bij de bushalte. Sommige dieren vinden dit niet leuk maar durven er niks van te zeggen, omdat Hugo’s vader dus politieman is. Op een dag is er een feest waarop iedereen zich mag verkleden. Hugo’s vader staat er op dat Hugo zijn uniform aan trekt. Hij durft geen nee te zeggen. Hij wordt uitgelachen en verstopt zich, zeker wanneer hij Miranda ziet. Voor haar schrijft hij zijn mooiste gedichten. Hij gaat weg van het feest, op zoek naar een rustig plekje. Op straat is het een chaos. De verkeerslichten werken niet. Hugo blaast op zijn fluitje, beweegt, draait en roept. De auto’s doen precies wat hij zegt! Hugo geniet. Auto’s dansen en vliegen door de lucht. En iedereen applaudisseert. Hugo weet niet dat alle dieren, ook Miranda en zijn ouders, hem hebben gadegeslagen op het kruispunt. Hugo’s vader onthult dat hij vroeger ook gedichten schreef, en geeft zijn zoon een klein rood schriftje waarin al zijn gedichten staan. Hugo leest en schrijft zelf nieuwe gedichten. ’s Avonds leest hij voor en voor het eerst komen er allerlei dieren luisteren. Ook Miranda. Na afloop maken ze een afspraakje en de zondag erop huppelt hij samen met haar door het park … Hugo blijft zichzelf, en blijft trouw aan zijn idealen. Hij is een dichter die blijft dichten en uiteindelijk toch het respect krijgt dat hij verdient. Zijn ouders zijn trots op hem, en Hugo kijkt nu ook met andere ogen naar zijn vader. Het verhaal werd treffend in beeld gebracht door de eigenzinnige hand van Kristien Aertssen. Wel jammer dat we nergens een gedicht te lezen krijgen.
Verberg tekst