De auteurs van dit boek zijn rasvertellers, dat bewezen ze al in Spiegelschrift (Manteau, 2001). Geëngageerde rasvertellers, op papier en op de scène. Wat er uit hun pennen vloeit is even vlot als scherp, even realistisch als puur. Ze misbruiken de werkelijkheid niet door ze fictief te herkauwen, maar vertrekken vanuit de werkelijkheid om een roman te schrijven die qua dynamiek en herkenbaarheid kan wedijveren met de betere televisiereeks of kortfilm. Maar hun woorden genereren een scherpe beeldenfilm die anders en indringender is. In Stille zaterdag wordt er een slim spel gespeeld tussen de gedachten, de daden en de woorden van de personages. Tussen inzoomen en uitfaden, tussen close-up en long shot.

De bom barst ten huize Kempeneers wanneer de jongste zoon, de 18-jarige Dieter, bekent dat hij een (piep)jonge vader zal worden. Zijn vriendin Lotte is zwanger en ze willen hun kind samen op de wereld zetten en grootbrengen. Vader Hugo ziet zijn gedegen imago en zijn belangrijke positie binnen de gemeentepolitiek meteen gekelderd, broer Hans ziet zijn nakende huwelijk in duigen vallen en moeder Veerle vraagt zich af wat de mensen zullen zeggen. Langzaam maar zeker brokkelt de deftige façade van de familie Kempeneers af en borrelt het geheim van de ouders op. Ondertussen vinden de broers elkaar en ze begraven hun jarenlange rivaliteit. Uiteindelijk wordt op Stille Zaterdag na veel whiskey's, sigaretten, biertjes, tranen, crisissen, harde woorden... een vredespact gesloten. Fragieler maar opener en sterker dan het vorige schijnpact.

Stille zaterdag is een indringend, vlot leesbaar en zonder franjes maar warm geschreven verhaal. Dat de auteurs -- in het bijzonder Wim Geysen -- ook op de planken kunnen schitteren, verklaart het razende ritme van de roman én de leeservaring die aandoet als het volgen van een verbale tennismatch op topniveau. Aantrekkelijk leesvoer voor volwassen jongeren en jonge volwassenen over leven op het scherp van de snee. Open, vol genot en kwetsbaar. [Els Van Steenberghe] Verberg tekst

Na hun brievenroman ‘Spiegelschrift’ publiceren beide Vlaamse auteurs opnieuw samen een adolescentenroman met als centraal thema de beperkingen van de menselijke communicatie. Deze roman draait rond een scharniermoment (een dag en een nacht) in het leven van een vader, een moeder en hun drie opgroeiende kinderen. De vaste patronen gaan danig aan het wankelen als een onverwachte tienerzwangerschap opduikt. De personages blijken na een hoogoplopende ruzie niet in staat tot zinvolle communicatie, zwijgend zitten ze bij elkaar, hun gedachten worden door de vertelling cursief afgedrukt en maken deze onmacht pijnlijk duidelijk. De roman werd ook bewerkt tot een theaterstuk. Bart Demyttenaere publiceerde eerder interessante boeken over zelfmoord, Wim Geysen maakte naam als theaterauteur, met hun tweede gezamenlijke roman brengen ze een aangrijpende, psychologisch sterke adolescentenroman die een breed publiek kan boeien. Vanaf ca. 15 jaar.

‘Stille Zaterdag’ vertelt over een dag en een nacht uit het leven van een Vlaams gezin vader, moeder, en hun drie kinderen: Hans, leraar en oogappel van zijn vader want hij loopt braaf in het kleinburgerlijke gareel, Dieter, de zeventienjarige eigenzinnige rebel die ingaat tegen het regime van zijn vader en Tine, die in het buitenland verblijft en binnenkort naar huis komt voor het huwelijk van Hans met Katleen. De vader – Hugo – beheerst het hele gezin. Zijn wil is wet. Veerle, de moeder, volgt hem gedwee en probeert het gezin bij elkaar te houden door voortdurend tussen iedereen te schipperen. In het gezin wordt er weinig gepraat: de dingen zijn zoals ze zijn. Iedereen ondergaat het rollenpatroon dat in de loop der jaren gegroeid is. Totdat … Het is de vrijdagavond voor Pasen. Het gezin is voor de laatste keer samen, want volgende week gaat Hans trouwen. Veerle heeft uitstekend gekookt, maar Hugo heeft daar geen aandacht voor. Hij is vol van zichzelf en de schitterende toekomst die hij voor Hans voor ogen heeft. Dieter is een storende factor maar ook dat zal hij wel oplossen. De sfeer is om te snijden, de enige die dat niet door heeft is Hugo. En dan barst de bom: Dieters vriendinnetje, Lotte, is twee maanden zwanger. Het zorgvuldig gebeeldhouwde plaatje brokkelt af. Hugo ontsteekt in grote woede en wil dat Lotte abortus pleegt. Dieter wil daar uiteraard niets van weten en rent het huis uit, Veerle trekt zich terug in de keuken en Hans gaat naar Kathleen. Hugo wil het decorum ten allen prijze ophouden. Hij ziet alleen maar de mogelijk negatieve impact van dit nieuws op zichzelf, zijn carrière, zijn politiek mandaat. Voor de gevoelens van zijn zoon en de rest van zijn gezin heeft hij geen oog, geen enkele vorm van begrip. Zijn gezin gaat in het verweer, eerst enkel in daden, later ook in woorden. Dieter dwingt hem de situatie onder ogen te zien. En Hugo lijkt overstag te gaan. Maar is dat wel zo? Dit schitterende boek gaat over generatieconflicten, over het gebrek aan / de onmogelijkheid tot communicatie binnen een gezin. De personages uiten hun gevoelens en gedachten wel, maar enkel binnen zichzelf. Ze praten niet met elkaar, alleen uit hun handelen blijkt hun vertwijfeling, hun verzet, hun onmacht. Er zijn heel wat kleine en grote geheimen, die kost wat kost verborgen moeten blijven. De taal is heel direct, heel herkenbaar. De reflecties van de personages over het gebeuren zijn visueel herkenbaar door de smallere tekstband en het verschillende lettertype. Deze stukken vertellen veel meer over de onderlinge relaties dan wat getoond wordt in het eigenlijke verhaal. ‘Stille Zaterdag’ werd bewerkt tot een theaterstuk.

Verberg tekst