Vrolijk detectiveverhaal waarin twee dikke vrienden, Nils en Pontus, een zilverdiefstal oplossen. De spanning in het verhaal is goed gedoseerd, het begin is een tikkeltje wijdlopig. De jongens zijn een jaar of elf en zitten naar Zweedse trant al op de middelbare school. Dit kan verwarrend zijn. Het boek is een herdruk van 'Rasmus en de degenslikker' (l960) en later 'Stefan en de degenslikker' (1980). Het boek is voor de Astrid Lindgren Bibliotheek opnieuw vertaald en wederom onder een nieuwe titel uitgebracht: 'Nils en het geheime genootschap' (2005). Stefan heet nu Nils en zijn vriendje Peter heet in deze herdruk Pontus. Deze herdruk bevat ook nieuwe illustraties. Voor in het boek is een beknopte biografie over Astrid Lindgren opgenomen. Er staat ook een korte uitleg van de vertaalster over het leven van vlak na de Tweede Wereldoorlog, de tijd waarin dit boek is geschreven; een leven dat misschien iets anders was dan nu maar daarom nog niet minder spannend. Vanaf ca. 9 jaar.

Het boek begint met een korte introductie van de vertaalster, waarin de tijdsgeest van het verhaal even geschetst wordt. De avonturen van Nils en zijn vriendje Pontus beginnen met een reddingsactie, die ze op touw hebben gezet om Nils’ zusje Kiki te helpen: het reddingskorps voor slachtoffers van de liefde. Het is uit met haar vriendje en Kiki is als de dood dat hij haar foto in een schriftje met afgedankte liefjes zal kleven. Nils en Pontus willen stiekem de foto stelen maar ze zijn die nacht niet de enigen die het huis zijn binnengedrongen. De jonge helden volgen de boeven, die zilver en andere waardevolle voorwerpen uit het huis hebben meegenomen, en belanden in een hachelijke situatie. De boeven blijken kermiskramers te zijn. Nils' hond wordt gekidnapt maar uiteindelijk komt alles goed en ze komen zelfs in de krant! Hoewel Astrid Lindgren onvergetelijke boeken op haar naam heeft staan, stelt dit boek me enigszins teleur. Waar Pippi Langkous alle regels aan haar laars lapt, Ronja de Roversdochter spannende avonturen beleeft, blijft het hier allemaal wat braafjes. Er zijn wel een paar spannende momenten maar je blijft als lezer wat op je honger zitten. Bovendien werden in de vertaling vrij veel typisch Noordnederlandse woorden of uitdrukkingen gebruikt als ‘in de maling nemen’, ‘een gum’ of ‘gympen’. Hier en daar is het boek met zwart-wittekeningen geïllustreerd. Ze doorbreken de tekst maar zijn niet echt bijzonder origineel.
Verberg tekst