Een klein ondeugend olifantje vertelt over zijn mama. Ze doet alles met en voor hem en is bijna nooit boos. Maar áls ze boos is, gaat ze uitleggen waarom, ‘en dat duurt heel erg lang.’ Van Haeringen voegt een mooi prentenboek toe aan haar oeuvre, eentje dat mama’s misschien nog wel meer herkenning geeft dan peuters. Want dit peuterolifantje weet veel van zijn mama gedaan te krijgen. Samen spelen ze met de auto’s, mama ruimt op. Mama laat het kleine olifantje slurf aan slurf vliegen, ‘Maar mama vindt het moeilijk om me los te laten.’ Humoristisch is ook hoe het olifantje plassend de plantjes water geeft en zich erover verbaast dat het dan altijd gaat regenen - mama achter zijn rug met de gieter. Dat is meteen een mooi voorbeeld waaruit blijkt dat het beeld minstens zo belangrijk is als de tekst. Hele lege, witte, rustige pagina’s zijn het, met een situatie per spread. Grijze olifantenhuid, witte kleren met kleurige motieven, een paar attributen, dat is het. Maar het is meer dan genoeg! Eerder verscheen 'Mijn papa'*. Vanaf ca. 3 jaar. Verberg tekst

De hele dag zijn kleine olifant en zijn mama samen in de weer: ze spelen met de auto’s of spelen paardjerijden of verstoppertje, doen boodschappen, schommelen of geven de planten water. Daarbij mag kleine olifant zowat alles: op zijn mama klauteren, paardjerijden op haar rug, in de planten plassen. Maar heel soms is zijn mama boos op hem, en dan is ze echt boos, en gaat ze erg lang uitleggen waarom.

Een mooie ode aan een moeder, en aan moederliefde. Geschreven vanuit het standpunt van kleine olifant, wat maakt dat wat er letterlijk staat ook herkenbaar en begrijpelijk is voor een kleuter. Samen met een volwassene lezend en kijkend haal je er veel meer uit dan wat er letterlijk geschreven staat. Zo zegt kleine olifant dat niemand hem kan vinden wanneer hij zich verstopt, ook zijn mama niet. In de illustratie zie je dat hij gewoon achter haar weggekropen is, en zo snap je het spelletje dat elke moeder wel met haar kind speelt. Dat opvoeden gelijk staat aan zelfvertrouwen geven en loslaten, wordt mooi weergegeven in de tekst: “Ik wil heel graag vliegen. Mijn mama zegt dat alles mogelijk is, als je het maar wilt. Je ziet dat ik het al heel goed kan. Maar mijn mama vindt het moeilijk om me los te laten.” Het einde is wellicht poëtisch bedoeld maar toch wel een tikkeltje bevreemdend en moeilijk voor een kleuter: “’s Avonds klopt mijn mama de sterren van mijn broek. Ik geef haar een dikke knuffel en zeg: ‘Welterusten sterren, tot morgen!’” In tegenstelling tot het boek ‘Mijn papa’ heeft Annemarie van Haeringen hier zowel de illustraties als de tekst op zich genomen. In de illustraties ligt zoals altijd haar grootste kracht. Door de afwezigheid van achtergrond ligt de focus volledig op de figuren. De grote grijze massa van de olifantenmoeder staat daarbij in mooi contrast tot haar witte jurk vol kriebelige lijnen in vrolijke kleurtjes. De emoties die op elke olifantenkop met een paar lijntjes worden gesuggereerd, zijn indrukwekkend: de vertederende gelukzalige blik van de zwangere olifant, haar genieten bij het schommelen, haar echt boze blik.

Verberg tekst

De hele dag zijn kleine olifant en zijn mama samen in de weer: ze spelen met de auto’s of spelen paardjerijden of verstoppertje, doen boodschappen, schommelen of geven de planten water. Daarbij mag kleine olifant zowat alles: op zijn mama klauteren, paardjerijden op haar rug, in de planten plassen. Maar heel soms is zijn mama boos op hem, en dan is ze echt boos, en gaat ze erg lang uitleggen waarom.

Een mooie ode aan een moeder, en aan moederliefde. Geschreven vanuit het standpunt van kleine olifant, wat maakt dat wat er letterlijk staat ook herkenbaar en begrijpelijk is voor een kleuter. Samen met een volwassene lezend en kijkend haal je er veel meer uit dan wat er letterlijk geschreven staat. Zo zegt kleine olifant dat niemand hem kan vinden wanneer hij zich verstopt, ook zijn mama niet. In de illustratie zie je dat hij gewoon achter haar weggekropen is, en zo snap je het spelletje dat elke moeder wel met haar kind speelt. Dat opvoeden gelijk staat aan zelfvertrouwen geven en loslaten, wordt mooi weergegeven in de tekst: “Ik wil heel graag vliegen. Mijn mama zegt dat alles mogelijk is, als je het maar wilt. Je ziet dat ik het al heel goed kan. Maar mijn mama vindt het moeilijk om me los te laten.” Het einde is wellicht poëtisch bedoeld maar toch wel een tikkeltje bevreemdend en moeilijk voor een kleuter: “’s Avonds klopt mijn mama de sterren van mijn broek. Ik geef haar een dikke knuffel en zeg: ‘Welterusten sterren, tot morgen!’” In tegenstelling tot het boek ‘Mijn papa’ heeft Annemarie van Haeringen hier zowel de illustraties als de tekst op zich genomen. In de illustraties ligt zoals altijd haar grootste kracht. Door de afwezigheid van achtergrond ligt de focus volledig op de figuren. De grote grijze massa van de olifantenmoeder staat daarbij in mooi contrast tot haar witte jurk vol kriebelige lijnen in vrolijke kleurtjes. De emoties die op elke olifantenkop met een paar lijntjes worden gesuggereerd, zijn indrukwekkend: de vertederende gelukzalige blik van de zwangere olifant, haar genieten bij het schommelen, haar echt boze blik.

Verberg tekst

De hele dag zijn kleine olifant en zijn mama samen in de weer: ze spelen met de auto’s of spelen paardjerijden of verstoppertje, doen boodschappen, schommelen of geven de planten water. Daarbij mag kleine olifant zowat alles: op zijn mama klauteren, paardjerijden op haar rug, in de planten plassen. Maar heel soms is zijn mama boos op hem, en dan is ze echt boos, en gaat ze erg lang uitleggen waarom.

Een mooie ode aan een moeder, en aan moederliefde. Geschreven vanuit het standpunt van kleine olifant, wat maakt dat wat er letterlijk staat ook herkenbaar en begrijpelijk is voor een kleuter. Samen met een volwassene lezend en kijkend haal je er veel meer uit dan wat er letterlijk geschreven staat. Zo zegt kleine olifant dat niemand hem kan vinden wanneer hij zich verstopt, ook zijn mama niet. In de illustratie zie je dat hij gewoon achter haar weggekropen is, en zo snap je het spelletje dat elke moeder wel met haar kind speelt. Dat opvoeden gelijk staat aan zelfvertrouwen geven en loslaten, wordt mooi weergegeven in de tekst: “Ik wil heel graag vliegen. Mijn mama zegt dat alles mogelijk is, als je het maar wilt. Je ziet dat ik het al heel goed kan. Maar mijn mama vindt het moeilijk om me los te laten.” Het einde is wellicht poëtisch bedoeld maar toch wel een tikkeltje bevreemdend en moeilijk voor een kleuter: “’s Avonds klopt mijn mama de sterren van mijn broek. Ik geef haar een dikke knuffel en zeg: ‘Welterusten sterren, tot morgen!’” In tegenstelling tot het boek ‘Mijn papa’ heeft Annemarie van Haeringen hier zowel de illustraties als de tekst op zich genomen. In de illustraties ligt zoals altijd haar grootste kracht. Door de afwezigheid van achtergrond ligt de focus volledig op de figuren. De grote grijze massa van de olifantenmoeder staat daarbij in mooi contrast tot haar witte jurk vol kriebelige lijnen in vrolijke kleurtjes. De emoties die op elke olifantenkop met een paar lijntjes worden gesuggereerd, zijn indrukwekkend: de vertederende gelukzalige blik van de zwangere olifant, haar genieten bij het schommelen, haar echt boze blik.

Verberg tekst

De hele dag zijn kleine olifant en zijn mama samen in de weer: ze spelen met de auto’s of spelen paardjerijden of verstoppertje, doen boodschappen, schommelen of geven de planten water. Daarbij mag kleine olifant zowat alles: op zijn mama klauteren, paardjerijden op haar rug, in de planten plassen. Maar heel soms is zijn mama boos op hem, en dan is ze echt boos, en gaat ze erg lang uitleggen waarom.

Een mooie ode aan een moeder, en aan moederliefde. Geschreven vanuit het standpunt van kleine olifant, wat maakt dat wat er letterlijk staat ook herkenbaar en begrijpelijk is voor een kleuter. Samen met een volwassene lezend en kijkend haal je er veel meer uit dan wat er letterlijk geschreven staat. Zo zegt kleine olifant dat niemand hem kan vinden wanneer hij zich verstopt, ook zijn mama niet. In de illustratie zie je dat hij gewoon achter haar weggekropen is, en zo snap je het spelletje dat elke moeder wel met haar kind speelt. Dat opvoeden gelijk staat aan zelfvertrouwen geven en loslaten, wordt mooi weergegeven in de tekst: “Ik wil heel graag vliegen. Mijn mama zegt dat alles mogelijk is, als je het maar wilt. Je ziet dat ik het al heel goed kan. Maar mijn mama vindt het moeilijk om me los te laten.” Het einde is wellicht poëtisch bedoeld maar toch wel een tikkeltje bevreemdend en moeilijk voor een kleuter: “’s Avonds klopt mijn mama de sterren van mijn broek. Ik geef haar een dikke knuffel en zeg: ‘Welterusten sterren, tot morgen!’” In tegenstelling tot het boek ‘Mijn papa’ heeft Annemarie van Haeringen hier zowel de illustraties als de tekst op zich genomen. In de illustraties ligt zoals altijd haar grootste kracht. Door de afwezigheid van achtergrond ligt de focus volledig op de figuren. De grote grijze massa van de olifantenmoeder staat daarbij in mooi contrast tot haar witte jurk vol kriebelige lijnen in vrolijke kleurtjes. De emoties die op elke olifantenkop met een paar lijntjes worden gesuggereerd, zijn indrukwekkend: de vertederende gelukzalige blik van de zwangere olifant, haar genieten bij het schommelen, haar echt boze blik.

Verberg tekst