Deze roman gaat over de vriendschap tussen twee jonge vrouwen die ondermijnd wordt door ziekelijke jaloezie met desastreuze gevolgen. Het verhaal geeft tevens een kijkje in de modellenwereld en de redactie van een tijdschrift. Het wordt chronologisch verteld in 30 hoofdstukken met spreekwoorden en citaten van schrijvers, filosofen e.a. als titel. Ten slotte een dankwoord met impliciete verantwoording van de inhoud. Het vertelperspectief ligt bij de slachtoffervriendin als ik-persoon. De stijl is beschouwend met weinig dialoog; er zijn geen tijdsprongen. Het taalgebruik is zorgvuldig. Het verhaal heeft kenmerken van een psychologische en van een misdaadroman. De Vlaamse auteur heeft twee titels op haar naam staan 'Donkere kamers'* dat lovend is ontvangen en 'Littekens'**. De kabbelende, breedvoerig verhaalstijl komt de spanning niet ten goede; er wordt weinig aan het toeval overgelaten, waardoor het verloop voorspelbaar is. De geloofwaardigheid zou gebaat zijn meer bij beknoptheid. Het beschaafde taalgebruik levert wel mooie liefdesscènes op. Vanaf ca. 16 jaar. Verberg tekst

Als Sarah totaal onverwacht het modellencontract krijgt dat zo goed als aan haar vriendin Zoë beloofd was, gaat Zoë door het lint. Sarah was altijd al mooier, had een betere thuis, kreeg meer aandacht van de mannen (ook al is ze zich daar niet echt van bewust), … Ogenschijnlijk heeft Zoë zich erbij neergelegd, maar in de praktijk doet ze alles om Sarah het leven moeilijk te maken. Eerst lijkt alles wat misloopt in Sarah’s leven toeval, maar het gaat van kwaad naar erger. Als ze aan de nachtmerrie een einde wil maken, zal Sarah de waarheid onder ogen moeten zien. Of hoe jarenlange vriendschap door jaloezie in blinde haat kan eindigen. Dit is een eigentijds verhaal over stalken, maar dan in zijn meest extreme vorm. En niet omwille van een stukgelopen relatie, maar tussen twee jonge vrouwen die van kindsbeen af met elkaar bevriend (lijken te) zijn. Het verhaal is met de nodige vaart geschreven en leest vlot weg, al mist het in de karaktertekening enige diepgang. Sarah en Zoë, de hoofdpersonages, hadden wel wat meer uitgediept kunnen worden. De tegenstelling de knappe maar naïeve Sarah versus flamboyante, ongelukkige Zoë wordt m.i. te eenzijdig uitgewerkt. De nevenpersonages worden enkel getypeerd in functie van het verhaal, en gaan vaak niet verder dan wat clichés. En toch is het een spannend boek. De wraakacties van Zoë gaan in crescendo en eindigen dramatisch. ‘Jaloers’ is een stevige adolescentenroman, maar met meer nadruk op actie dan op reflectie. En dat vind ik een gemiste kans. Maar de liefhebbers van het genre zullen hiervan smullen.
Verberg tekst