In het theaterseizoen 2001-2002 bewerkte André Sollie Hans Christian Andersens sprookje De Sneeuwkoningin tot een gelijknamig theaterstuk voor het Mechelse Figurentheater De Maan (het voormalige Mechelse Stadspoppentheater).

Blijkbaar bleven tekst en thema hangen. Sollie herwerkte de tekst tot een mooi boekje waarin poëtiek en symboliek ongekunsteld samengaan. In een eenvoudige subtiel dichtende taal vertelt hij over Bas en Emma. Twee vriendjes die alles samen doen. Ook samen naar de sneeuw kijken en fantaseren over de Sneeuwkoningin. Tot Bas 's avonds niet kan slapen; zijn slaapkamerraam opent en een grote sneeuwvlok uit de lucht plukt. Er blijkt een dametje in te wonen, ze begint te huilen (en te smelten) in zijn hand. Bas drinkt de tranen van de Sneeuwkoningin op en voelt onmiddellijk hoe de kilte beslag legt op zijn hart en de levenslust uit zijn ogen zuigt.

Bas wordt koud. Wil niet meer met Emma spelen noch naar de verhalen van grootmoeder luisteren. Hij wordt op een goede dag door de Sneeuwkoningin opgepikt en samen reizen ze naar haar kasteel. Emma is ontroostbaar. Ze start een zoektocht naar Bas. Die zoektocht brengt haar langs verschillende meer of minder behulpzame, sprookjesachtige figuren en dieren die haar telkens een stapje dichter bij Bas brengen. Eenmaal gearriveerd in het kasteel van de Sneeuwkoningin doet ze Bas terug smelten, warmer worden door hem met kusjes te overladen en hem stevig tegen zich aan te drukken.

Bas en Emma zijn niet meer de vriendjes van vroeger. Ze zijn niet meer klein. Bas en Emma werden een verliefd tienerstel.

Hierdoor wordt dit reisverhaal, het avontuur van Emma een heuse progressieve (want een vrouwelijk personage voert de queeste uit) ontwikkelingsroman. Het is het mooie, hoewel vrij bruuske slot dat het verhaal een interpretatieve rijkdom verschaft: elke ontmoeting tussen Emma en een vreemde figuur kan nu vertaald worden naar een filosofisch wordingsproces. Echt organisch doet dit einde niet aan. Het boek straalt enige verwantschap uit met een dramaturgische structuur van een figurentheatertekst die duidelijk op uitbeelding gefocust is. Daardoor lijken vooral de verschillende ontmoetingen van Emma beklemtoond te worden en niet zozeer het onderweg zijn of denken van Emma. Vanuit een conventioneel observerend vertelperspectief (van een vrij alwetende verteller) wordt de reis van Emma verhaald aan de hand van haar diverse ontmoetingen. De apotheose is het verwarmen van Bas' hart. Het lijkt alsof het vermelden van de extra lange reistijd in de tekst is verwerkt om het ontwikkelingsmotief een stevige voet aan de grond te geven zodat het verhaal een ietwat gekunsteld aandoend maar origineel einde bezit. Ook de titel geeft deze wending aan.

De zorg voor vorm en inhoud levert een literair waardevol boekje op, subtiel vormgegeven door Kristien Aertssen. [Els Van Steenberghe] Verberg tekst

Sprookjesachtig verhaal dat gebaseerd is op het sprookje 'De sneeuwkoningin' van H.C. Andersen. Kleine Bas en kleine Emma zijn een zomer lang samen. Ze doen alles samen en lijken onafscheidelijk. Maar als de winter invalt, droomt Bas weg in sneeuw- en winterlandschappen, terwijl Emma alweer uitkijkt naar de nieuwe zomer. In een droom heeft Bas kennisgemaakt met een meisje van sneeuw en naar haar gaat hij op zoek. Emma mist haar vriendje en probeert hem terug te vinden. Daartoe moet ze veel landen doorkruisen en ontmoet ze veel andere mensen. Uiteindelijk slaagt ze erin Bas terug te vinden in het paleis van de Sneeuwkoningin. Met haar warme liefde weet Emma Bas' door sneeuw en ijs verkilde lichaam weer te ontdooien. Samen keren ze terug, maar blijken te zijn gegroeid. De tekst van dit poëtische verhaal is door figurentheater 'De maan' als toneelvoorstelling opgevoerd. Zorgvuldig uitgegeven kinderboek met karakteristieke, in grijstinten uitgevoerde illustraties. De korte hoofdstukken zijn verdeeld in tekstblokken; nieuwe zinnen starten op een nieuwe regel. Vanaf ca. 8 jaar. Verberg tekst